Mistwood - nieprzystępny półwysep, ciągnący się od masywu nieznanego kontynentu w kierunku północno-wschodnim. Panują w nim głównie chłodne klimaty, poczynając od wiecznej zmarzliny na północy, przez tundry i tajgi, rozległe stepy, prastare i zimne puszcze, wietrzne fiordy czy mroźne, niedostępne i strome łańcuchy górskie, aż po cieplejsze, bardziej zdatne do zamieszkania przez ludzi ziemie na południu. Na skutek ukształtowania terenu miejsce to jest odizolowane od reszty kontynentu. Dotarcie do niego utrudniają między innymi lodowce, pustynie polarne, wysokie góry, a także anomalie magiczne, nasilające się na odcinających półwysep Rubieżach. Kluczowym czynnikiem jest również tajemnicza, niemal wszechobecna na tych ziemiach, lecz niespotykana nigdzie indziej Mgła.
Rozmiary subkontynentu nie są dokładnie znane i określone przez badaczy. Szacowana szerokość od najbardziej wysuniętego na wschód punktu do Zachodnich Rubieży to około 1400 km, zaś długość od terenów zielonych na południu do północnej, wiecznej zmarzliny - niewiele mniej niż 750 km.
Południowe tereny półwyspu są raczej płaskie i uchodzą za najbardziej zdatne do życia. Porasta je wiele gęstych lasów, z których największym jest Wysobór. Puszczę tę gdzieniegdzie przecinają ukryte trakty, będące szlakami handlowymi dla karawan. Niektóre z leśnych duktów są nawet wybrukowane. Obszar ten umownie wyznaczają dwie potężne rzeki: Unieda i Locja. Pomiędzy nimi znajdują się ziemie dzisiaj w większości zamieszkiwane przez przybyszy zza oceanu - ludy Lindarów i Arkończyków. Jest to miejsce bardzo żyzne i bogate w różnorodną roślinność, która często przejawia magiczne właściwości. Mgła tu występująca bywa trochę rzadsza niż w pozostałych zakątkach Mistwood, wciąż jednak można spotkać ją bardzo często. Unieda wpada do Oceanu Solrikt w spokojnej Szmaragdowej Zatoce o piaszczystych plażach. Na południe od rzeki rozciąga się już tylko nieprzystępna Mglista Rubież, na zachód zaś wyrasta łańcuch bardzo wysokich, starych gór, niedostępnych dla podróżników. Wśród nich króluje Korona trzech stromych szczytów, Harkana, Hyldjall i Askjall, które przekraczają granicę 6000 m n.p.m. Rzeka Locja poprzez potężną deltę łączy się z zimnymi oceanicznymi wodami w Zatoce Wężownika. Powstałe w tym miejscu przy wybrzeżu tysiące lat wcześniej ogromne, posępne rozlewisko dało początek przerażającym Trupim Moczarom. Na wschód od łagodnej linii brzegowej w głąb oceanu napotkać można zasiedlone przez Lindarów wyspy, z których największa nosi nazwę Tonstegr.
Mapa Świata
Miejsce na wklejenie grafiki