Pole Zastygłej Lawy (Wulkan Halkatla)

Pole Zastygłej Lawy jest wyprawą dostępną dla wszystkich smoków bez szczególnych wymagań, jednak w czasie erupcji jej nazwa zmienia się na Wulkan Halkátla, gdzie można zdobyć Ognisty Lotos oraz magmowe jajo.

Pole Zastygłej Lawy

Pole Zastygłej Lawy - ilustracja Zenidy

Rozległy wulkaniczny masyw o ciemnych, ostrych skałach i jałowej ziemi. Zbocza poprzecinane są dymiącymi szczelinami, w powietrzu czuć gryzące siarkowe opary. Pośród jęzorów i pól świeżo zastygłej lawy można względnie bezpiecznie się przemieszczać.

Wulkan Halkatla

Ognista Otchłań - ilustracja RiRu vel. Zuzy

Rozległy wulkaniczny masyw o ciemnych, ostrych skałach i jałowej ziemi. Zbocza poprzecinane są dymiącymi szczelinami, w powietrzu czuć gryzące siarkowe opary. Góra wyrzuca z siebie zwały gorącej magmy, które tworzą strumienie i rzeki.

Opis Krainy

Wulkan Halkatla znajduje się w zachodnich rejonach centralnego Mistwood. Składa się na niego wiele kraterów różnej wielkości oraz rozległe, jałowe ziemie pomiędzy nimi, usiane parującymi szczelinami i gejzerami. Uchodzi za największy aktywny sejsmicznie obszar na całym półwyspie. Halkatla ulega cyklicznym erupcjom, na przestrzeni dziejów znacznie różniących się między sobą intensywnością. Współcześnie wybuchy zdarzają się dość regularnie, lecz nie są na tyle silne, by mogły zagrozić odleglejszym terenom na subkontynencie i oddziałują raczej tylko w obrębie płaskowyżu. Wulkan potrafił jednak również przez całe miesiące miarowo dymić i tylko od czasu do czasu nieśmiało pluć magmą lub pozostawać uśpiony przez wiele lat, by pewnego dnia rozpętać trwające tygodniami ogniste piekło. Potężne eksplozje rozprzestrzeniały wówczas chmury pyłów piroklastycznych na odległości znacznie większe niż ma to miejsce obecnie. Dzięki temu gleby w strefach graniczących z tą krainą są uznawane za żyzne i nadające się do uprawy, a roślinność tam rosnąca - bujna i soczysta. Z regionem tym ściśle powiązana jest też obecność źródeł geotermalnych, które wydzielają pożądane w zimnym klimacie ciepło i niejednokrotnie wykorzystywane były przez osiedlających się na sąsiadujących terenach ludzi.

Flora tu występująca jest bardzo uboga, dlatego trudno odróżnić od siebie przemijające pory roku. Wyjątek stanowi zima, kiedy stoki od czasu do czasu pokrywa cienka warstwa śniegu, ale na skutek specyfiki miejsca zwykle nie zalega ona długo, szybko parując w kontakcie z lawą i gorącymi fontannami gejzerów. Żwirowe zbocza gdzieniegdzie tylko porasta zagadkowy, ognisty kwiat o magicznych właściwościach, otwierający skamieniałe pąki jedynie podczas erupcji. Gdy natomiast Halkatla pozostaje uśpiona dostatecznie długo, na skutek działania wilgoci atmosferycznej szczeliny między głazami zielenią się charakterystycznymi porostami. Bardzo rzadko znaleźć tu można zioła czy trawy, przybierające wtedy rachityczne formy pojedynczych kęp. Cały masyw zbudowany jest z czarnej, ostrej skały i wciąż zmienia swój układ przestrzenny. Z każdą eksplozją pojawiają się nowe lawowe jęzory, które zastygając przekształcają się w dymiące, nieregularne rumowiska. Przez toksyczne siarkowe wyziewy i parujące rozpadliny z płynną materią w środku nawet wówczas jest to niesłychanie wymagająca w eksploracji przestrzeń.

Choć w miejscu tym czasem spotykane są Smoki Ognia i Ziemi, najliczniej zamieszkujące je istoty to przedziwne ptaki o płomiennych piórach i niesamowite Smoki Magmy. Okolica ta stanowi naturalne środowisko tych bestii, obierających sobie za siedliska wnętrza aktywnych kraterów. Zgodnie z legendą to właśnie ten wulkan w tajemniczy sposób stworzył pierwsze magmowe jaja podczas jednej ze swoich najsilniejszych erupcji, która zmieniła klimat w Mistwood na dziesięciolecia. Halkatla dalej jest mocno związana z tym gatunkiem smoków, ponieważ to tutaj głęboko pod ziemią zagrzebują one składane przez siebie jaja. Te powinny pozostać w niezwykłym, wulkanicznym żywiole aż do wyklucia się młodych, tam bowiem zachodzą w nich konieczne życiowe i związane z magią elementu procesy. Nieraz jednak podczas wyjątkowo potężnych wybuchów niektóre z nich przed całkowitym ukształtowaniem wyrzucane są na powierzchnię razem ze zwałami gorącej magmy. Naturalnie po całkowitym ostygnięciu obumierają i przemieniają się w owalne, obsydianowe kamienie, ale znalezione i zabezpieczone odpowiednio wcześnie pod twardą, grubą skorupą wciąż pozostają ciepłe i żywe.

---

---